abiectus (Latein) Bearbeiten

Adjektiv Bearbeiten

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv abiectus abiecta abiectum abiectē
Komparativ abiectior abiectior abiectius abiectius
Superlativ abiectissimus abiectissima abiectissimum abiectissimē
Alle weiteren Formen: Flexion:abiectus

Worttrennung:

ab·iec·tus, ab·iec·ta, ab·iec·tum

Bedeutungen:

[1] Rhetorik: wenig schwungvoll, prosaisch, gemein, ungeschmückt
[2] von geringem sozialen Status; niedrig
[3] von geringem Wert; gemein
[4] verächtlich, gemein, Ekel erregend
[5] niedergeschlagen, kleinmütig, verzagt, entmutigt, hoffnungslos

Herkunft:

Konversion aus dem Partizip Perfekt Passiv des Verbs abicere → la[1]

Gegenwörter:

[1] altus, exaggeratus, humilis, ornatus
[4] contemptus, humilis, ignobilis, vilis

Beispiele:

[1] „in propriis igitur est verbis illa laus oratoris, ut abiecta atque obsoleta fugiat, lectis atque inlustribus utatur, in quibus plenum quiddam et sonans inesse videatur.“ (Cic. de orat. 3,150)[2]
[1] „fortis vero actor et vemens et verbis nec inops nec abiectus et quem plane oratorem dicere auderes Cn. Pomponius lateribus pugnans, incitans animos, acer acerbus criminosus.“ (Cic. Brut. 221)[3]
[1] „verbis non ille quidem ornatis utebatur, sed tamen non abiectis;“ (Cic. Brut. 227)[4]
[1] „at comicorum senarii propter similitudinem sermonis sic saepe sunt abiecti ut nonnumquam vix in eis numerus et versus intellegi possit.“ (Cic. Orat. 184)[5]
[1] „ita neque humilem et abiectam orationem nec nimis altam et exaggeratam probat, plenam tamen eam vult esse gravitatis, ut eos qui audient ad maiorem admirationem possit traducere.“ (Cic. Orat. 192)[6]
[1] „sunt etiam qui illo vitio, quod ab Hegesia maxime fluxit, infringendis concidendisque numeris in quoddam genus abiectum inciderunt †siculorum† simillimum.“ (Cic. Orat. 230)[7]
[2] „rex enim Deiotarus vestram familiam abiectam et obscuram e tenebris in lucem evocavit:“ (Cic. Deiot. 30)[8]
[2] „nullus denique tam abiectae condicionis tamque extrema e sortis fuit, cuius non commodis obtrectaret.“ (Suet. Cal. 35,3)[9]
[3] „ego, quanta manus est coniuratorum, quam videtis esse permagnam, tantam me inimicorum multitudinem suscepisse video. sed eam esse iudico turpem et infirmam et contemptam et abiectam.“ (Cic. Cat. 4,20)[10]
[3] „praeterea ex re familiari sua fructuosissimos agros et grandem domum opulente ornatam magnamque vim tritici et ordei et vini et olivi ceterorumque fructuum, servos quoque haud minus CCCC, pecora amplius neque pauca neque abiecti pretii donaret,“ (Apul. apol. 96)[11]
[4] „quis umquam apparitor tam humilis, tam abiectus?“ (Cic. Phil. 2,82)[12]
[4] „Saepe enim in quibusdam aut animus abiectior est, aus spes amplificandae fortunae fractior.“ (Cic. Lael. 59)[13]
[5] „matremne ut miseram lamentantem videam et abiectam?“ (Gracch. apud Cic. de orat. 3,214)[14]
[5] „vidit eius maestitiam atque lacrimas populus Romanus Lupercalibus; vidit quam abiectus, quam confectus esset, cum Caesari diadema imponens Antonius servum se illius quam conlegam esse malebat.“ (Cic. Phil. 13,17)[15]
[5] „Postero die cum iuvenes nobiles missi a Capua ut proficiscentes ad finem Campanum prosequerentur revertissent vocatique in curiam percontantibus maioribus natu multo sibi maestiores et abiectiores animi visos referrent:“ (Liv. 9,6,10–11)[16]

Entlehnungen:

deutsch: abjekt, französisch: abject, katalanisch: abjecte, spanisch: abyecto

Übersetzungen Bearbeiten

[1–5] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abiectus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 18.
[1–5] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiectus“ Seite 7.
[1–5] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „abiectus“ Spalte 90–91.
[4] Ekel erregend Edwin Habel, Friedrich Gröbel: Mittellateinisches Glossar. Unveränderter Nachdruck der 2. Auflage. Schöningh, Paderborn 1959, ISBN 3-506-73600-0, DNB 451748891, Spalte 2, Eintrag „abiectus“

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abiectus“ Seite 7.
  2. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 320.
  3. Marcus Tullius Cicero: Brutus. In: Enrica Malcovati (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 2. Auflage. Fasc. 4, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1970 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 66.
  4. Marcus Tullius Cicero: Brutus. In: Enrica Malcovati (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 2. Auflage. Fasc. 4, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1970 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 68.
  5. Marcus Tullius Cicero: Orator. In: Rolf Westman (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 5, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71243-X (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1980), Seite 63.
  6. Marcus Tullius Cicero: Orator. In: Rolf Westman (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 5, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71243-X (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1980), Seite 66.
  7. Marcus Tullius Cicero: Orator. In: Rolf Westman (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 5, K. G. Saur, München/Leipzig 2002, ISBN 3-598-71243-X (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1980), Seite 78.
  8. Marcus Tullius Cicero: Orationes: Pro Milone, Pro Marcello, Pro Ligario, Pro rege Deiotaro, Philippicae I–XIV. In: Albert Curtis Clark (Herausgeber): Orationes. 1. Auflage. Tomus VI, Clarendon Press, Oxford 1900 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).
  9. Gaius Suetonius Tranquillus; Maximilian Ihm (Herausgeber): Opera. stereotyper Nachdruck der 1. Auflage. Volumen I: De vita Caesarum libri VIII, K. G. Saur, München/Leipzig 2003, ISBN 3-598-71827-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1933), Seite 175.
  10. Marcus Tullius Cicero: Orationes in L. Catilinam quattuor. In: Tadeusz Maslowski (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 1. Auflage. Fasc. 17, B. G. Teubner, München/Leipzig 2003, ISBN 3-598-71187-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 92.
  11. Apuleius Platonicus Madaurensis; Rudolf Helm (Herausgeber): Pro se de magia liber (Apologia). erweiterte, stereotype 2. Auflage. Volumen II, Fasc. 1, B. G. Teubner, Leipzig 1959 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 103.
  12. Marcus Tullius Cicero: In M. Antonium orationes Philippicae XIV. In: Paolo Fedeli (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 2. Auflage. Fasc. 28, B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1986, ISSN 0233-1160 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1982), Seite 43.
  13. Marcus Tullius Cicero; J. G. F. Powell (Herausgeber): De re publica, De legibus, Cato maior de senectute, Laelius de amicitia. 1. Auflage. Oxford University Press, Oxford 2006, ISBN 978-0-19-814669-8, Seite 345.
  14. Marcus Tullius Cicero: De oratore. In: Kazimierz Kumaniecki (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 3, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1995, ISBN 3-8154-1171-8 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1969), Seite 353.
  15. Marcus Tullius Cicero: In M. Antonium orationes Philippicae XIV. In: Paolo Fedeli (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. 2. Auflage. Fasc. 28, B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1986, ISSN 0233-1160 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1982), Seite 43.
  16. Titus Livius; Robert Seymour Conway, Charles Flamstead Walters (Herausgeber): Ab urbe condita. 1. Auflage. Tomus II: Libri VI–X, Clarendon Press Press, Oxford/New York 1919 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis; ohne Seitenangabe).

Deklinierte Form Bearbeiten

Worttrennung:

ab·iec·tus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Grammatische Merkmale:

  • Nominativ Singular Maskulinum des Partizips Perfekt Passiv des Verbs abicere
abiectus ist eine flektierte Form von abicere.
Die gesamte Deklination findest du auf der Seite Flexion:abicere.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag abicere.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.