adiuvāre (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular adiuvō
2. Person Singular adiuvās
3. Person Singular adiuvat
1. Person Plural adiuvāmus
2. Person Plural adiuvātis
3. Person Plural adiuvant
Perfekt 1. Person Singular adiūvī
Imperfekt 1. Person Singular adiuvābam
Futur 1. Person Singular adiuvābō
PPP adiūtus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular adiuvem
Imperativ Singular adiuvā
Plural adiuvāte
Alle weiteren Formen: Flexion:adiuvare

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] transitiv: unterstützen, helfen
[2] transitiv: begünstigen, fördern, befördern, nähren

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb iuvare → la mit dem Präfix ad- → la[1]

Beispiele:

[1] „Ut vos in vostris voltis mercimoniis / emundis vendundisque me laetum lucris / adficere atque adiuvare in rebus omnibus, / et ut res rationesque vostrorum omnium / bene expedire voltis peregrique et domi, / bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro / quasque incepistis res quasque inceptabitis, / et uti bonis vos vostrosque omnis nuntiis / me adficere voltis, ea adferam, ea ut nuntiem / quae maxume in rem vostram communem sient“ (Plaut. Amph. prol. 1–10)[2]
[1] „date benigne operam mihi / ut vos, ut alias, pariter nunc Mars adiuvet.“ (Plaut. Asin. 14–15)[2]
[1] „si te libenter vicinitas videbit, facilius tua vendes, operas facilius locabis, operarios facilius conduces; si aedificabis, operis, iumentis, materi[a]e adiuvabunt; si quid (bona salute) usus venerit, benigne defendant.“ (Cato, agr. 4)[3]
[2] „iam tu quoque huiius adiuvas insaniam?“ (Plaut. Amph. 798)[2]

Wortbildungen:

adiumentum, adiutare, adiutor, adiutorium, adiutrix, adiutus, adiuvamen, adiuvamentum, adiuvatio, coadiuvare

Übersetzungen Bearbeiten

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „adiuvo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 130-131.
[1] Erich Pertsch u. a.; Langenscheidt-Redaktion (Herausgeber): Großes Schulwörterbuch Lateinisch-Deutsch. 7. Auflage. Langenscheidt, Berlin u. a. 1982, ISBN 3-468-07201-5, Seite 38 adiuvō.
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adiuuo“ Seite 51–52.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adiuuo“ Seite 51.
  2. 2,0 2,1 2,2 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  3. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 12–13.