placere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular placeō
2. Person Singular placēs
3. Person Singular placet
1. Person Plural placēmus
2. Person Plural placētis
3. Person Plural placent
Perfekt 1. Person Singular placuī
Imperfekt 1. Person Singular placēbam
Futur 1. Person Singular placēbo
PPP placitus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular placeam
Imperativ Singular placē
Plural placēte
Alle weiteren Formen: Flexion:placere

Worttrennung:

pla·ce·re

Bedeutungen:

[1] intransitiv, meist mit Dativ: jemandem gefallen
[2] intransitiv, Theater: Gefallen bei den Zuschauern finden; gefallen
[3] intransitiv, unpersönlich, meist mit Dativ: für gutheißen, für etwas stimmen, beschließen

Beispiele:

[1]
[2] „hoc quoque etiam mihi in mandatis is dedit / ut conquistores fierent histrionibus: / qui sibi mandasset delegati ut plauderent / quive quo placeret alter fecisset minus, / eius ornamenta et corium uti conciderent.“ (Plaut. Amph. prol. 81–85)[1]

Wortbildungen:

placidus, placitare, placitus

Übersetzungen Bearbeiten

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „placeo“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1724-1725.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „placeo
[3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „placet

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 81–85.