Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular loquor
2. Person Singularloqueris
3. Person Singularloquitur
1. Person Pluralloquimur
2. Person Pluralloquiminī
3. Person Pluralloquuntur
Perfekt 1. Person Singularlocūtus sum
Imperfekt 1. Person Singularloquēbar
Futur 1. Person Singularloquar
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singularloquar
Imperativ Singularloquere
Pluralloquiminī
Alle weiteren Formen: Flexion:loqui

Worttrennung:

lo·qui

Bedeutungen:

[1] klassischlateinisch: sprechen, sagen

Beispiele:

[1] Res ipsa loquitur.
Die Sache selbst spricht.
[1] „nunc iam huc animum omnes quae loquar advortite.“ (Plaut. Amph. prol. 38)[1]

Wortbildungen:

loquacitas, loquaculus, loquax, loquela, loquella, loquentia
alloqui, eloqui, transloqui

Übersetzungen

Bearbeiten
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „loquor“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1, „loquor“, Seite 299

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 38.