loquī (Konjugation) (Latein)

Bearbeiten
  zurück zu loqui


Infinite Formen

Bearbeiten
Infinitive
Präsens loquī
Perfekt locūtum, -am, -um esse
Futur locūtūrum, -am, -um esse
Partizipien
Präsens loquēns
Perfekt locūtus, -a, -um
Futur locūtūrus, -a, -um
Gerundium, Gerundivum, Supina
Gerundium Gerundivum
passivische Bedeutung
Supinum I Supinum II
loquendī loquendus, -a, -um locūtum locūtū


Finite Formen

Bearbeiten
Imperativ
Bearbeiten
Person Präsens Futur
Sg. 2. Pers. loquere! loquitor!
Sg. 3. Pers. loquitor!
Pl. 2. Pers. loquiminī!
Pl. 3. Pers. loquuntor!


Indikativ und Konjunktiv
Bearbeiten
Präsens
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. loquor loquar
Sg. 2. Pers. loqueris loquāris
Sg. 3. Pers. loquitur loquātur
Pl. 1. Pers. loquimur loquāmur
Pl. 2. Pers. loquiminī loquāmini
Pl. 3. Pers. loquuntur loquantur
Text
Imperfekt
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. loquēbar loquerer
Sg. 2. Pers. loquēbāris loquerēris
Sg. 3. Pers. loquēbātur loquerētur
Pl. 1. Pers. loquēbāmur loquerēmur
Pl. 2. Pers. loquēbāminī loquerēminī
Pl. 3. Pers. loquēbantur loquerentur
Text
Futur I
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. loquar
Sg. 2. Pers. loquēris
Sg. 3. Pers. loquētur
Pl. 1. Pers. loquēmur
Pl. 2. Pers. loquēminī
Pl. 3. Pers. loquentur
Text
Perfekt
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. locūtus, -a, -um sum locūtus, -a, -um sim
Sg. 2. Pers. locūtus, -a, -um es locūtus, -a, -um sīs
Sg. 3. Pers. locūtus, -a, -um est locūtus, -a, -um sit
Pl. 1. Pers. locūtī, -ae, -a sumus locūtī, -ae, -a sīmus
Pl. 2. Pers. locūtī, -ae, -a estis locūtī, -ae, -a sītis
Pl. 3. Pers. locūtī, -ae, -a sunt locūtī, -ae, -a sint
Text
Plusquamperfekt
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. locūtus, -a, -um eram locūtus, -a, -um essem
Sg. 2. Pers. locūtus, -a, -um erās locūtus, -a, -um essēs
Sg. 3. Pers. locūtus, -a, -um erat locūtus, -a, -um esset
Pl. 1. Pers. locūtī, -ae, -a erāmus locūtī, -ae, -a essēmus
Pl. 2. Pers. locūtī, -ae, -a erātis locūtī, -ae, -a essētis
Pl. 3. Pers. locūtī, -ae, -a erant locūtī, -ae, -a essent
Text
Futur II
Person Indikativ Konjunktiv
Sg. 1. Pers. locūtus, -a, -um erō
Sg. 2. Pers. locūtus, -a, -um eris
Sg. 3. Pers. locūtus, -a, -um erit
Pl. 1. Pers. locūtī, -ae, -a erimus
Pl. 2. Pers. locūtī, -ae, -a eritis
Pl. 3. Pers. locūtī, -ae, -a erunt