excogitare (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular excōgitō
2. Person Singular excōgitās
3. Person Singular excōgitat
1. Person Plural excōgitāmus
2. Person Plural excōgitātis
3. Person Plural excōgitant
Perfekt 1. Person Singular excōgitāvī
Imperfekt 1. Person Singular excōgitābam
Futur 1. Person Singular excōgitābō
PPP excōgitātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular excōgitem
Imperativ Singular excōgitā
Plural excōgitāte
Alle weiteren Formen: Flexion:excogitare

Worttrennung:

ex·co·gi·ta·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: ausdenken, aussinnen, erdenken, ersinnen, erfinden

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb cogitare → la mit dem Präfix ex- → la[1]

Beispiele:

[1] „Adhuc quae dicta sunt arbitror mihi constare cum ceteris artis scriptoribus, nisi quia de insinuationibus nova excogitavimus, quod eam soli <nos> praeter ceteros in tria tempora divisimus, ut plane certam viam et perspicuam rationem exordiorum haberemus.“ (Rhet. Her. 1,16)[2]

Wortbildungen:

[1] excogitatio, excogitator, excogitatus

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „excogito“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2528-2529.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „excogito
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „excogito“ Seite 698.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „excogito“ Seite 698.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 12–13.