assentari (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular assentor
2. Person Singular assentāris
3. Person Singular assentātur
1. Person Plural assentāmur
2. Person Plural assentāminī
3. Person Plural assentāntur
Perfekt 1. Person Singular assentātus sum
Imperfekt 1. Person Singular assentābar
Futur 1. Person Singular assentābor
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular assenter
Imperativ Singular assentāre
Plural assentāminī
Alle weiteren Formen: Flexion:assentari

Alternative Schreibweisen:

adsentari

Worttrennung:

as·sen·ta·ri

Bedeutungen:

[1] intransitiv, auch mit Dativ: beistimmen, übereinstimmen
[2] intransitiv, mit Dativ: nach dem Munde reden, schmeicheln

Herkunft:

Intensivum zu dem Verb assentiri → la[1]

Beispiele:

[1] „etiam tu quoque adsentaris huic?“ (Plaut. Amph. 702)[2]
[1] „vera volo loqui te, nolo adsentari mihi.“ (Plaut. Amph. 751)[2]
[2]

Wortbildungen:

assentatio, assentator

Übersetzungen Bearbeiten

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „assentor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 634.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „assentari
[1, 2] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „assentor“ Seite 204.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „assentor“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 634.
  2. 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).