adiutant

adiutant (Latein)

Konjugierte Form

Worttrennung:

ad·iu·tant

Grammatische Merkmale:

3. Person Plural, Präsens, Indikativ, Aktiv des Verbs adiutare

adiutant ist eine flektierte Form von adiutare.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag adiutare.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.

adiutant (Polnisch)

Substantiv, m

	Singular	Plural
Nominativ	adiutant	adiutanci
Genitiv	adiutanta	adiutantów
Dativ	adiutantowi	adiutantom
Akkusativ	adiutanta	adiutantów
Instrumental	adiutantem	adiutantami
Lokativ	adiutancie	adiutantach
Vokativ	adiutancie	adiutanci

Worttrennung:

ad·iu·tant, Plural: ad·iu·tan·ci

Aussprache:

IPA: [adˈjutant], Plural: [adjuˈtant͡ɕi]

Hörbeispiele:

adiutant^(Info), Plural: —

Bedeutungen:

[1] Militär: Adjutant

[2] veraltet, übertragen, scherzhaft: ständiger Begleiter, Gefährte

[3] Jargon, Kriminalität: Gehilfe, Mittäter, Komplize

Herkunft:

seit der 2. Hälfte des 18. Jahrhunderts bezeugte Entlehnung aus dem deutschen Adjutant^[1]^[2]

Synonyme:

[1] adiutant ordynansowy

Sinnverwandte Wörter:

[2] asystent, galant, towarzysz

[3] pomocnik, wspólnik

Weibliche Wortformen:

[2] adiutantka

Verkleinerungsformen:

[1] adiutancik

Oberbegriffe:

[1] oficer, żołnierz

Unterbegriffe:

[1] adiutant przyboczny, fligeladiutant

Beispiele:

[1] „Gładź drużkę jak po duszy, a bij jak po szubie, / Ja mówię, będzie wojna u nas. Do Majora / Płuta Adjutant Sztabu przyjechał zawczora:“^[3]

[2]

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] adiutant batalionu, adiutant dywizji, adiutant pułku, adiutant generała

Wortbildungen:

[1] adiutancki, adiutantowa, adiutantować, adiutantura

Übersetzungen

[1] Militär: Adjutant

Deutsch: Adjutant m

[2] veraltet, übertragen, scherzhaft: ständiger Begleiter, Gefährte

Deutsch: Begleiter m, Gefährte m

[3] Jargon, Kriminalität: Gehilfe, Mittäter, Komplize

Deutsch: Gehilfe m, Mittäter m, Komplize m

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „adiutant“

[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „adiutant“

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „adiutant“

[1] Marek Łaziński: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, Seite 24.

[1] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5, Seite 11.

[1] Stanisław Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–G, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13858-0, Seite 14.

[1] Mirosław Bańko: Inny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–Ó, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-12826-7, Seite 6.

[1–3] Halina Zgółkowa: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. Band 1 a – amyloza, Wydawnictwo „Kurpisz“, Poznań 1994, ISBN 83-86600-22-5, Seite 52.

[1] Mieczysław Szymczak: Słownik języka polskiego. 1., integrierte Auflage. Band 1 A–K, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11835-0 (Diese Auflage umfasst die ursprünglich 7. Auflage von 1992 mit dem nun integrierten Supplement von Zygmunt Saloni.), Seite 8.

[1, 2] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „adiutant“

[1, 2] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969) „adiutant“

[1, 2] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat), „adjutant“ Seite 8.

[1] Aleksander Zdanowicz et. al.: Słownik języka polskiego. Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych: nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł: nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincji; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą. Część I: A–O, Wilno 1861 (Digitalisat), „adjutant“ Seite 6.

[1] Samuel Bogumił Linde: Słownik języka polskiego. Band 1, Teil 1 (Volumen I) A–F, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807, „adjutant“, Seite 5.

[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „adiutant“

Quellen:

↑ Andrzej Bańkowski: Etymologiczny słownik języka polskiego. 1. Auflage. 1. Band A – K, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4 , Seite 4.
↑ Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5 , Seite 11.
↑ Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz. Czyli ostatni zajazd na Litwie. Historja szlachecka z r. 1811 i 1812, we dwunastu księgach, wierszem. Alexander Jełowicki, Paris 1834 (Wikisource) , Seite 32.

[1] Andrzej Bańkowski: Etymologiczny słownik języka polskiego. 1. Auflage. 1. Band A – K, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13016-4 , Seite 4.

[2] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5 , Seite 11.

[3] Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz. Czyli ostatni zajazd na Litwie. Historja szlachecka z r. 1811 i 1812, we dwunastu księgach, wierszem. Alexander Jełowicki, Paris 1834 (Wikisource) , Seite 32.

[1]

[2]

[3]