adiutant

adiutant (Polnisch)

Substantiv, m

	Singular	Plural
Nominativ	adiutant	adiutanci
Genitiv	adiutanta	adiutantów
Dativ	adiutantowi	adiutantom
Akkusativ	adiutanta	adiutantów
Instrumental	adiutantem	adiutantami
Lokativ	adiutancie	adiutantach
Vokativ	adiutancie	adiutanci

Worttrennung:

ad·iu·tant, Plural: ad·iu·tan·ci

Aussprache:

IPA: [adˈjutant], Plural: [adjuˈtant͡ɕi]

Hörbeispiele:  adiutant ^(Info), Plural: —

Bedeutungen:

[1] Militär: Adjutant

[2] veraltet, übertragen, scherzhaft: ständiger Begleiter, Gefährte

[3] Jargon, Kriminalität: Gehilfe, Mittäter, Komplize

Herkunft:

seit der 2. Hälfte des 18. Jahrhunderts bezeugte Entlehnung aus dem deutschen Adjutant

Synonyme:

[1] adiutant ordynansowy

Sinnverwandte Wörter:

[2] asystent, galant, towarzysz

[3] pomocnik, wspólnik

Weibliche Wortformen:

[2] adiutantka

Verkleinerungsformen:

[1] adiutancik

Oberbegriffe:

[1] oficer, żołnierz

Unterbegriffe:

[1] adiutant przyboczny, fligeladiutant

Beispiele:

[1] „Gładź drużkę jak po duszy, a bij jak po szubie, / Ja mówię, będzie wojna u nas. Do Majora / Płuta Adjutant Sztabu przyjechał zawczora:“

[2]

Charakteristische Wortkombinationen:

[1] adiutant batalionu, adiutant dywizji, adiutant pułku, adiutant generała

Wortbildungen:

[1] adiutancki, adiutantowa, adiutantować, adiutantura

Übersetzungen

 [1] Militär: Adjutant

Deutsch: Adjutant m

 [2] veraltet, übertragen, scherzhaft: ständiger Begleiter, Gefährte

Deutsch: Begleiter m, Gefährte m

 [3] Jargon, Kriminalität: Gehilfe, Mittäter, Komplize

Deutsch: Gehilfe m, Mittäter m, Komplize m

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „adiutant“

[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „adiutant“

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „adiutant“

[1] Marek Łaziński: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9 , Seite 24.

[1] Mirosław Bańko: Wielki słownik wyrazów obcych PWN. 1. Auflage. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 978-83-01-14455-5 , Seite 11.

[1] Stanisław Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–G, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13858-0 , Seite 14.

[1] Mirosław Bańko: Inny słownik języka polskiego. 1. Auflage. Band 1 A–Ó, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-12826-7 , Seite 6.

[1–3] Halina Zgółkowa: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. Band 1 a – amyloza, Wydawnictwo „Kurpisz“, Poznań 1994, ISBN 83-86600-22-5 , Seite 52.

[1] Mieczysław Szymczak: Słownik języka polskiego. 1., integrierte Auflage. Band 1 A–K, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11835-0 (Diese Auflage umfasst die ursprünglich 7. Auflage von 1992 mit dem nun integrierten Supplement von Zygmunt Saloni.) , Seite 8.

[1, 2] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „adiutant“

[1, 2] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969)  „adiutant“

[1, 2] Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki: Słownik języka polskiego. Band 1 A–G, Warszawa 1900 (Digitalisat) , „adjutant“ Seite 8.

[1] Aleksander Zdanowicz et. al.: Słownik języka polskiego. Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych: nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł: nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincji; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą. Część I: A–O, Wilno 1861 (Digitalisat) , „adjutant“ Seite 6.

[1] Samuel Bogumił Linde: Słownik języka polskiego. Band 1, Teil 1 (Volumen I) A–F, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807 , „adjutant“, Seite 5.

[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „adiutant“

Quellen: