adindere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular adindō
2. Person Singular adindis
3. Person Singular adindit
1. Person Plural adindimus
2. Person Plural adinditis
3. Person Plural adindunt
Perfekt 1. Person Singular
Imperfekt 1. Person Singular adindēbam
Futur 1. Person Singular adindam
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular adindam
Imperativ Singular adinde
Plural adindite
Alle weiteren Formen: Flexion:adindere

Worttrennung:

ad·in·de·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: noch hineintun

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb indere → la mit dem Präfix ad- → la[1]

Beispiele:

[1] „orbem olearium latum p. IIII punicanis coagmentis facito: crasaum digitos VI facito, subscudes iligneas adindito:“ (Cato agr. 18,9)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „adindo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 123.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adindo“ Seite 49.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „adindo“ Spalte 687.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „adindo“ Seite 49.
  2. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 30.