abnumerare (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular abnumerō
2. Person Singular abnumerās
3. Person Singular abnumerat
1. Person Plural abnumerāmus
2. Person Plural abnumerātis
3. Person Plural abnumerant
Perfekt 1. Person Singular
Imperfekt 1. Person Singular abnumerābam
Futur 1. Person Singular abnumerābō
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular abnumerem
Imperativ Singular abnumerā
Plural abnumerāte
Alle weiteren Formen: Flexion:abnumerare

Worttrennung:

ab·nu·me·ra·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: abzählen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb numerare → la mit dem Präfix ab- → la[1]

Beispiele:

[1] „Invenimus autem in conmentario Nigidiano verbum ‚autumo‘ compositum ex ‚ab‘ praepositione et verbo ‚aestumo‘ dictumque intercise ‚autumo‘ quasi ‚abaestumo‘, quod significaret ‚totum aestumo‘ tamquam ‚abnumero‘.“ (Nig. Gell. 15,3,4)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „abnumero“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 22.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abnumero“ Seite 9.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „(abnumero)“ Spalte 112.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „abnumero“ Seite 9.
  2. Aulus Gellius: Noctes Atticae. recensuit Carolus Hosius. stereotype Auflage der 1. Auflage. Volumen II: Libri XI–XX, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1981 (Erstauflage 1903), ISBN 3-519-01385-1 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 130.