cacare (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular cacō
2. Person Singular cacās
3. Person Singular cacat
1. Person Plural cacāmus
2. Person Plural cacātis
3. Person Plural cacant
Perfekt 1. Person Singular cacāvī
Imperfekt 1. Person Singular cacābam
Futur 1. Person Singular cacābō
PPP cacātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular cacem
Imperativ Singular cacā
Plural cacāte
Alle weiteren Formen: Flexion:cacare

Worttrennung:

ca·ca·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] intransitiv: kacken, scheißen
[2] transitiv: bekacken

Herkunft:

vergleiche mit altgriechisch κακκάω (kakkaō→ grc[1]

Beispiele:

[1] „hanc ad munditiem adde mundiorem
quod culus tibi purior salillo est
nec toto decies cacas in anno“[2]
[1] „mentior at si quid, merdis caput inquiner albis
corvorum atque in me veniat mictum atque cacatum
Iulius et fragilis Pediatia furque Voranus.“[3]
[1] „praeponam enim unum ex libertis sepulcro meo custodiae causa, ne in monumentum meum populus cacatum currat.“[4]
[2] „annales Volusi, cacata carta,
votum solvite pro mea puella“[5]

Übersetzungen Bearbeiten

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „caco“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 885
[1, 2] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 68

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „caco“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 885
  2. Gaius Valerius Catullus, 23,18–20
  3. Quintus Horatius Flaccus, Sermones, 8,37–39
  4. Pertonus, Satyrica, 71
  5. Gaius Valerius Catullus, 36,1–2