admonere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular admoneō
2. Person Singular admonēs
3. Person Singular admonet
1. Person Plural admonēmus
2. Person Plural admonētis
3. Person Plural admonent
Perfekt 1. Person Singular admonuī
Imperfekt 1. Person Singular admonēbam
Futur 1. Person Singular admonēbo
PPP admonitus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular admoneam
Imperativ Singular admonē
Plural admonēte
Alle weiteren Formen: Flexion:admonere

Worttrennung:

ad·mo·ne·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: jemanden erinnern, mahnen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb monere → la mit dem Präfix ad- → la

Beispiele:

[1] „amanti subparasitor, hortor, adsto, admoneo, gaudeo.“ (Plaut. Amph. 993)[1]

Wortbildungen:

admonitio, admonitor, admonitus

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „admoneo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 139.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „admoneo
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „admoneo“ Seite 55.

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).