spójnik

spójnik (Polnisch)

Substantiv, m

	Singular	Plural
Nominativ	spójnik	spójniki
Genitiv	spójnika	spójników
Dativ	spójnikowi	spójnikom
Akkusativ	spójnik	spójniki
Instrumental	spójnikiem	spójnikami
Lokativ	spójniku	spójnikach
Vokativ	spójniku	spójniki

Worttrennung:

spój·nik, Plural: spój·ni·ki

Aussprache:

IPA: [ˈspujɲik], Plural: [spujˈɲici]

Hörbeispiele:  spójnik ^(Info), Plural: —

Bedeutungen:

[1] Linguistik: Konjunktion, Bindewort

Oberbegriffe:

[1] część mowy

Unterbegriffe:

[1] spójnik łączny, spójnik przeciwstawny, spójnik rozłączny, spójnik wynikowy

Beispiele:

[1]

Übersetzungen

 [1] Linguistik: Konjunktion, Bindewort

Deutsch: Konjunktion f, Bindewort n

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Polnischer Wikipedia-Artikel „spójnik (część mowy)“

[1] PONS Polnisch-Deutsch, Stichwort: „spójnik“

[1] Słownik Języka Polskiego – PWN: „spójnik“

[1] Słownik Języka Polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego: „spójnik“

[1] Witold Doroszewski: Słownik języka polskiego. Band 1–11, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, ISBN 83-01-12321-4 (elektronischer Reprint; Erstdruck 1958–1969)  „spójnik“

[*] Słownik Ortograficzny – PWN: „sp%F3jnik“