pignus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, n Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ pīgnus pīgnora
Genitiv pīgnoris pīgnorum
Dativ pīgnorī pīgnoribus
Akkusativ pīgnus pīgnora
Vokativ pīgnus pīgnora
Ablativ pīgnore pīgnoribus
Kasus Singular Plural
Nominativ pīgnus pīgnera
Genitiv pīgneris pīgnerum
Dativ pīgnerī pīgneribus
Akkusativ pīgnus pīgnera
Vokativ pīgnus pīgnera
Ablativ pīgnere pīgneribus

Worttrennung:

pig·nus, Genitiv: pig·no·ris, pig·ne·ris

Bedeutungen:

[1] Pfand, Unterpfand, Faustpfand
[2] Person, die als Pfand dient; Geisel
[3] Wettbetrag

Beispiele:

[1] „nunc hoc me orare a vobis iussit Iuppiter / ut conquistores singula in subsellia / eant per totam caveam spectatoribus, / si quoi favitores delegatos viderint, / ut is in cavea pignus capiantur togae;“ (Plaut. Amph. prol. 64–68)[1]
[2]

Wortbildungen:

pignerare/pignerari

Übersetzungen Bearbeiten

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „pignus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 1705,
[1–3] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „pignus

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 64–68.