internuntius (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ internūntius internūntiī
Genitiv internūntiī internūntiōrum
Dativ internūntiō internūntiīs
Akkusativ internūntium internūntiōs
Vokativ internūntie internūntiī
Ablativ internūntiō internūntiīs

Worttrennung:

in·ter·nun·ti·us, Genitiv: in·ter·nun·tii

Bedeutungen:

[1] Unterhändler, Vermittler, Bote

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv nuntius → la mit dem Präfix inter- → la[1]

Beispiele:

[1] „sive qui ambissent palmam his histrionibus / seu quoiquam artifici (seu per scriptas litteras / seu qui ipse ambisset seu per internuntium), / sive adeo aediles perfidiose quoi duint, / sirempse legem iussit esse Iuppiter, / quasi magistratum sibi alterive ambiverit.“ (Plaut. Amph. prol. 69–74)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „internuntius“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 378.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „internuntius

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „internuntius“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 378.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Amphitruo, Vers 69–74.