equiferus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ equiferus equiferī
Genitiv equiferī equiferōrum
Dativ equiferō equiferīs
Akkusativ equiferum equiferōs
Vokativ equifere equiferī
Ablativ equiferō equiferīs

Anmerkung zum Nominativ:

Aus den überlieferten Formen lässt sich der Nominativ Singular nicht eindeutig bestimmen. Bei Boethius ist die Form equiferus bezeugt, in Glossarien jedoch equifer.[1]

Nebenformen:

equifer

Worttrennung:

equi·fe·rus, Genitiv: equi·fe·ri

Bedeutungen:

[1] Zoologie: Wildpferd

Herkunft:

Kompositum aus dem Substantiv equus → la und dem Adjektiv ferus → la[2]

Beispiele:

[1] „De equiferis non scripsenmt Graeci, quoniam terrae illae non gignebant, verum tamen fortiora omnia eadem quam in equis intellegi debent.“ (Plin. 28,159)[3]
[1] „suspiriosis ante omnia efficax est potus equiferorum sanguinis, proxime lactis asinini tepidi, bubuli decocti ita, ut serum ex eo bibatur, addito in III heminas cyatho nasturtii albi perfusi aqua, dein melle diluti.“ (Plin. 28,197)[4]
[1] „Nomen ergo est vox significativa secundum placitum sine tempore, cuius nulla pars est significativa separata; in ‚equiferus‘ enim ferus nihil per se significat, quemadmodum in oratione quae est ‚equus ferus‘.“ (Boeth. herm. 1,2)[5]
[1] „Sunt autem hi de agresti genere orti, quos equiferos dicimus, et proinde ad urbanam dignitatem transire non possunt.“ (Isid. etym. 12,1,54)[6]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „equifer“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2444.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „equiferus“ Seite 674.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 5. Band, 2. Teil E – Ezoani, Teubner, Leipzig 1931–1953, ISBN 3-322-00000-1, „equifer(us)“ Spalte 724.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 5. Band, 2. Teil E – Ezoani, Teubner, Leipzig 1931–1953, ISBN 3-322-00000-1, „equifer(us)“ Spalte 724.
  2. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „equiferus“ Seite 674.
  3. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen IV. Libri XXIII–XXX, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 329.
  4. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen IV. Libri XXIII–XXX, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1897), Seite 341–342.
  5. Boethius: Translatio Boethii. In: Lorenzo Minio-Paluello (Herausgeber): De interpretatione vel Periermenias (= Aristoteles Latinus. II 1–2). 1. Auflage. Brill, Leiden 1965., Seite 6.
  6. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus II libros XI–XX continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)