beabilis (Latein) Bearbeiten

Adjektiv Bearbeiten

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv beābilis beābilis beābile
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:beabilis

Worttrennung:

be·a·bi·lis

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, mittellateinisch: glückselig machend; beseligend

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb beare → la[1][2] mit dem Suffix -bilis → la

Beispiele:

[1] „in te pia bracchia Cristi affixa steterunt et palma beabilis, in hac cara caro poenas inmites sustulit haustu.“ (Ven. Fort. carm. 2,4,16–19)[3]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „beabilis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 796.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „beabilis“ Spalte 1793.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „beabilis“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 796.
  2. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „beabilis“ Spalte 1793.
  3. Venantius Honorius Clementianus Fortunatus presbyter Italicus: Opera poetica. In: Friedrich Leo (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomi IV pars prior. Apud Weidmannos, Berlin 1881 (dMGH)., Seite 31.