diurnum (Latein) Bearbeiten

Substantiv, n Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ diurnum diurna
Genitiv diurnī diurnōrum
Dativ diurnō diurnīs
Akkusativ diurnum diurna
Vokativ diurnum diurna
Ablativ diurnō diurnīs

Worttrennung:

di·ur·num, Genitiv: di·ur·ni

Bedeutungen:

[1] tägliche Ration
[2] persönliches Tagebuch
[3] im Plural: in Rom täglich veröffentlichte Stadtzeitung, Staatsanzeiger

Herkunft:

Konversion aus dem Adjektiv diurnus → la[1]

Synonyme:

[2] ephemeris
[3] acta diurna

Beispiele:

[1] „Cum egerem, aiebam: ‚satis se vindicavit, quod a dispensatore locupletis inimici consors modo omnis fortunae diurnum petam‘.“ (Sen. contr. 1, 1, 12)[2]
[1] „Ille qui superbus atque inpotens et fiducia virium tumidus ait: quod nisi quieris, Menelae, hac dexlra occides, diurnum accipit, in centunculo dormit.“ (Sen. ep. 80, 8)[3]
[1] „Constituit, Philomuse, pater tibi milia bina / menstrua perque omnis praestitit ilia dies, / luxuriam premeret cum crastina semper egestas / et vitiis essent danda diurna tuis.“ (Mart. 3, 10, 1–4)[4]
[2] „sedet ad cotidianum diurnum et mendicantium quaestus recognoscit:“ (Sen. contr. 10, 4, 24)[5]
[2] „verberat atque obiter faciem linit, audit amicas / aut latum pictae vestis considerat aurum / et caedit; longi relegit transversa diurni / et caedit, donee lassis caedentibus ‚exi‘ / intonet horrendum iam cognitione peracta.“ (Iuv. 481–485)[6]
[2] „Nam quod Latini diurnum, Graeci ephemerida dicunt.“ (Isid. 1, 44, 1)[7]
[3] „diurna populi Romani per provincias per exercitus curatius leguntur, ut noscatur, quid Thrasea non fecerit.“ (Tac. Ann. 16, 22, 3)[8]
[3] „extat talis scriptura in plerieque libris ac diurnis titulisque operum.“ (Suet. Cl. 41, 3)[9]

Übersetzungen Bearbeiten

[1, 2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „diurnus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2242-2243.
[3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ago“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2242-2243.
[1, 2] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „diurnum
[1] dict.cc Latein-Deutsch, Stichwort: „diurnum
[1–3] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „diurnum“ Seite 620.
[3] Wilhelm Kubitschek: Acta 5. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band I,1, Stuttgart 1893, Spalte 290–295.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „diurnum“ Seite 620.
  2. L. Annaeus Seneca Maior; Lennart Håkanson (Herausgeber): Oratorum et rhetorum sententiae, divisiones, colores. 1. Auflage. B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1989, ISBN 3-322-00668-9 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 12.
  3. Lucius Annaeus Seneca; Friedrich Haase (Herausgeber): Opera quae supersunt. 1. Auflage. Volumen III: Epistulae morales, B. G. Teubner, Leipzig 1886 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 206.
  4. M. Valerius Martialis; D. R. Shackleton Bailey (Herausgeber): Epigrammata. sterotype Auflage der 1. Auflage. De Gruyter, München/Leipzig 2006, ISBN 978-3-598-71531-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1990), Seite 85.
  5. L. Annaeus Seneca Maior; Lennart Håkanson (Herausgeber): Oratorum et rhetorum sententiae, divisiones, colores. 1. Auflage. B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1989, ISBN 3-322-00668-9 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 315.
  6. Decimus Iunius Iuvenalis; Jacob Willis (Herausgeber): Saturae sedecim. 1. Auflage. B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Stuttgart/Leipzig 1997, ISBN 3-8154-1471-7 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 84.
  7. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis).
  8. Publius Cornelius Tacitus: Ab excessu divi Augusti. In: Heinz Heubner (Herausgeber): Libri qui supersunt. korr. 1. Auflage. Tomus I, B. G. Teubner, Stuttgart/Leipzig 1994, ISBN 3-519-11833-5 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1983), Seite 137.
  9. Gaius Suetonius Tranquillus; Maximilian Ihm (Herausgeber): Opera. stereotyper Nachdruck der 1. Auflage. Volumen I: De vita Caesarum libri VIII, K. G. Saur, München/Leipzig 2003, ISBN 3-598-71827-6 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1933), Seite 218.

Deklinierte Form Bearbeiten

Worttrennung:

di·ur·num

Grammatische Merkmale:

  • Akkusativ Singular Maskulinum des Adjektivs diurnus
  • Nominativ Singular Neutrum des Adjektivs diurnus
  • Akkusativ Singular Neutrum des Adjektivs diurnus
  • Vokativ Singular Neutrum des Adjektivs diurnus
diurnum ist eine flektierte Form von diurnus.
Alle weiteren Informationen findest du im Haupteintrag diurnus.
Bitte nimm Ergänzungen deshalb auch nur dort vor.