demonstrativus (Latein) Bearbeiten

Adjektiv Bearbeiten

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv dēmonstrātīvus dēmonstrātīva dēmonstrātīvum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:demonstrativus

Worttrennung:

de·mons·tra·ti·vus

Bedeutungen:

[1] Rhetorik: auf gute oder schlechte Taten und/oder Eigenschaften hinweisend; epideiktisch
[2] spätlateinisch, Grammatik: hinweisend, demonstrativ
[3] spätlateinisch: zeigend, Zeige-

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb demonstrare → la[1]

Beispiele:

[1] „Tria genera sunt causarum, quae recipere debet orator: demonstrativum, deliberativum, iudiciale. Demonstrativum est, quod tribuitur in alicuius certae personae laudem vel vituperationem.“ (Rhet. Her. 1,2)[2]
[1] „Aristoteles autem, qui huic arti plurima adiumenta atque ornamenta subministravit, tribus in generibus rerum versari rhetoris officium putavit, demonstrativo, deliberativo, iudiciali. demonstrativum est, quod tribuitur in alicuius certae personae laudem aut vituperationem;“ (Cic. inv. 1,7)[3]
[2] „Pronomina autem aut finita sunt, aut infinita. […] Demonstrativa, eo quod habent demonstrandi significationem.“ (Isid. 1,8,2–3)[4]

Wortbildungen:

[1] demonstrativa

Übersetzungen Bearbeiten

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „demonstrativus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2034.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „demonstrativus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „demonstratiuus“ Seite 565.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „demonstratiuus“ Seite 565.
  2. Friedrich Marx, Winfried Trillitzsch (Herausgeber): Incerti auctoris de ratione dicendi ad C. Herennium Lib. IV. In: Scripta quae manserunt omnia. stereotype, korr. und erw. 2. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Leipzig 1964 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1923), Seite 2.
  3. Marcus Tullius Cicero: Rhetorici libri qui vocantur de inventione. In: Eduard Ströbel (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 2, B. G. Teubner, Stuttgart 1977, ISBN 3-519-01170-0 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1915), Seite 7.
  4. Isidorus Hispalensis episcopus: Etymologiarum sive originum libri XX. Recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. 1. Auflage. Tomus I libros I–X continens, Oxford 1911 (Scriptorum classicorum bibliotheca Oxoniensis)