carminare (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular carminō
2. Person Singular carminās
3. Person Singular carminat
1. Person Plural carmināmus
2. Person Plural carminātis
3. Person Plural carminant
Perfekt 1. Person Singular carmināvī
Imperfekt 1. Person Singular carminābam
Futur 1. Person Singular carminābō
PPP carminātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular carminem
Imperativ Singular carminā
Plural carmināte
Alle weiteren Formen: Flexion:carminare

Worttrennung:

car·mi·na·re

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, transitiv: dichten
[2] spätlateinisch, transitiv: bezaubern, besprechen

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv carmen → la[1]

Beispiele:

[1] „‚heia,‘ inquit, ‚Solii meus, agedum, quamquam suscepti officii onere pressaris, exseras volo in obsequium novi consulis veterem Musam votivum quippiam vel tumultuariis fidibus carminantem.‘“ (Sidon. epist. 1,9,6)[2]
[1] „Date et aera fistulata, / Satyris amica nudis; / date ravulos choraulas, / quibus antra per palati / crepulis reflanda buccis / gemit aura tibialis. / date carminata socco, / date dicta sub cothurno, / date quicquid advocati, / date quicquid et poetae / vario strepunt in actu:“ (Sidon. epist. 9,13,5 vers. 76–86)[3]
[1] „Quae temperare vix valet gregarius / poeta, ut ipse cernis esse Sollium; / mihi pecten errat nec per ora concava / vaga lingua flexum competenter explicat / epos. sed istud aptius paraverit / Leo Leonis aut secutus orbitas / cantu in Latino, cum prior sit Attico / Consentiorum qui superstes est patri, / fide, voce, metris ad fluenta Pegasi / cecinisse dictus omniforme canticum, / quotiensque verba Graia carminaverit, / tenuisse celsa iunctus astra Pindaro / montemque victor isse per biverticem / nullis secundus inter antra Delphica.“ (Sidon. epist. 9,15,1 vers. 15–28)[4]
[2] „Item ipso oculo clauso, qui carminatus erit, patentem perfricabis et ter carmen hoc dices et totiens spues:“ (Marcell. med. 8,171)[5]
[2] „De uva passa eligas granum, quod unum intrinsecus nucleum habeat, eumque in foenicio alligabis et faucibus, id est in regione uvae, inseres et tenebis et dices: ‚Uva uvam emendat‘, mox ipsum foenicium supra verticem eius tenebis et idem dices, cumque ter ipsum feceris et carminaveris, collo dolentis subligabis.“ (Marcell. med. 14,26)[6]
[2] „Glandulas mane carminabis, si dies minuetur, si nox ad vesperam et digito medicinali ac pollice continens eas dices:“ (Marcell. med. 15,102)[7]
[2] „Si iumenta carminabis, ‚intestinorum mulinorum‘ vel ‚equorum‘ vel ‚asinorum‘ dices.“ (Marcell. med. 28,74)[8]

Wortbildungen:

carminabundus

Übersetzungen Bearbeiten

[2] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „1. carmino“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1003.
[1, 2] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 3. Band C – Comus, Teubner, Leipzig 1906–1912, ISBN 3-322-00000-1, „1. carmino“ Spalte 474.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 3. Band C – Comus, Teubner, Leipzig 1906–1912, ISBN 3-322-00000-1, „1. carmino“ Spalte 474.
  2. Gaius Sollius Modestus Sidonius Apollinaris: Epistulae et Carmina. In: Christian Lütjohann (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomus VIII. Apud Weidmannos, Berlin 1887 (dMGH)., Seite 15.
  3. Gaius Sollius Modestus Sidonius Apollinaris: Epistulae et Carmina. In: Christian Lütjohann (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomus VIII. Apud Weidmannos, Berlin 1887 (dMGH)., Seite 165.
  4. Gaius Sollius Modestus Sidonius Apollinaris: Epistulae et Carmina. In: Christian Lütjohann (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomus VIII. Apud Weidmannos, Berlin 1887 (dMGH)., Seite 169.
  5. Marcellus; Max Niedermann, Eduard Liechtenhan (Herausgeber): De medicamentis. 2. Auflage. Akademie Verlag, Berlin 1968 (Corpus Medicorum Latinorum Volumen V, Digitalisat), Seite 156.
  6. Marcellus; Max Niedermann, Eduard Liechtenhan (Herausgeber): De medicamentis. 2. Auflage. Akademie Verlag, Berlin 1968 (Corpus Medicorum Latinorum Volumen V, Digitalisat), Seite 236.
  7. Marcellus; Max Niedermann, Eduard Liechtenhan (Herausgeber): De medicamentis. 2. Auflage. Akademie Verlag, Berlin 1968 (Corpus Medicorum Latinorum Volumen V, Digitalisat), Seite 266.
  8. Marcellus; Max Niedermann, Eduard Liechtenhan (Herausgeber): De medicamentis. 2. Auflage. Akademie Verlag, Berlin 1968 (Corpus Medicorum Latinorum Volumen V, Digitalisat), Seite 500.