bāiulus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ bāiulus bāiulī
Genitiv bāiulī bāiulōrum
Dativ bāiulō bāiulīs
Akkusativ bāiulum bāiulōs
Vokativ bāiule bāiulī
Ablativ bāiulō bāiulīs

Nebenformen:

baiolus

Worttrennung:

ba·iu·lus, Plural: ba·iu·li

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Lastträger

Beispiele:

[1] „quare non quantum quisque prosit, sed quanti quisque sit ponderandum est; praesertim cum pauci pingere egregie possint aut fingere, operarii autem aut baiuli deesse non possint.“[1]
[1] „nam hesterno sermone unius cuiusdam, ‚operis‘ ut ait Caecilius ‚remigem aliquem aut baiulum‘ nobis oratorem descripseras, inopem quendam humanitatis atque inurbanum.“[2]
[1] „namque eos qui, principio fragoris territi, sensum tamen clementiae misericordiae que retinebant et grandaevos parentes ereptos volucri clade suis cervicibus sustinebant, illa flammarum fluenta divino separata discidio, quasi duo flumina ex uno fonte manantia, locum illum ambire maluerunt obsidione innocenti, ubi erant boni baiuli religiosis sarcinis occupati.“[3]
[1] „Protagoram, virum in studiis doctrinarum egregium, cuius nomen Plato libro suo illi incluto inscripsit, adulescentem aiunt victus quaerendi gratia in mercedem missum vecturasque onerum corpore suo factitavisse, quod genus Graeci ἀχθοφόρους vocant, Latine baiulos appellamus.“[4]

Wortbildungen:

[1] baiulare

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „baiulus“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 778
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 61

Quellen:

  1. Marcus Tullius Cicero, Brutus, 257
  2. Marcus Tullius Cicero, De oratore, 2,40
  3. Apuleius, De mundo, 34
  4. Aulus Gellius, Noctes Atticae, 5,3,1–2