ardere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular ardeō
2. Person Singular ardēs
3. Person Singular ardet
1. Person Plural ardēmus
2. Person Plural ardētis
3. Person Plural ardent
Perfekt 1. Person Singular arsī
Imperfekt 1. Person Singular ardēbam
Futur 1. Person Singular ardēbo
PPP
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular ardeam
Imperativ Singular ardē
Plural ardēte
Alle weiteren Formen: Flexion:ardere

Worttrennung:

ar·de·re

Bedeutungen:

[1] intransitiv: in Flammen stehen, in Flammen aufgehen; brennen

Beispiele:

[1] „ardere censui aedis, ita tum confulgebant.“ (Plaut. Amph. 1067)[1]
[1] „Codicillos oleagineos et cetera ligna amurca cruda perspargito et in sole ponito, perbibant bene: ita neque fumosa erunt et ardebunt bene.“ (Cato agr. 130)[2]

Wortbildungen:

ardens, ardescere, ardifetus, ardor, arsura, exardere

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ardeo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 551-552.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „ardeo
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ardeo“ Seite 180–181.

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
  2. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 86.