archimagirus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ archimagīrus archimagīrī
Genitiv archimagīrī archimagīrōrum
Dativ archimagīrō archimagīrīs
Akkusativ archimagīrum archimagīrōs
Vokativ archimagīre archimagīrī
Ablativ archimagīrō archimagīrīs

Worttrennung:

ar·chi·ma·gi·rus, Genitiv: ar·chi·ma·gi·ri

Bedeutungen:

[1] oberster Koch; Küchenmeister

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀρχιμάγειρος (archimageiros→ grc[1]

Beispiele:

[1] „audiet et quae / finxerunt pariter libarius, archimagiri, / carptores.“ (Iuv. 9,108–110)[2]
[1] „studiis hisce dum nostrum singuli quique, prout libuerat, occupabantur, ecce et ab archimagiro adventans, qui tempus instare curandi corpora moneret, quem quidem nuntium per spatia clepsydrae horarum incrementa servantem probabat competenter ingressum quinta digrediens.“ (Sidon. epist. 2,9,6)[3]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „archimagirus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 545.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „archimagirus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „archimagirus“ Seite 179.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „archimagirus“ Spalte 462.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „archimagirus“ Seite 179.
  2. Decimus Iunius Iuvenalis; Jacob Willis (Herausgeber): Saturae sedecim. 1. Auflage. B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Stuttgart/Leipzig 1997, ISBN 3-8154-1471-7 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 128.
  3. Gaius Sollius Modestus Sidonius Apollinaris: Epistulae et Carmina. In: Christian Lütjohann (Herausgeber): Auctores antiquissimi (= Monumenta Germaniae Historica). Tomus VIII. Apud Weidmannos, Berlin 1887 (dMGH)., Seite 31–32.