archigerontes (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ
archigerontēs
Genitiv
archigerontum
Dativ
archigerontibus
Akkusativ
archigerontēs
Vokativ
archigerontēs
Ablativ
archigerontibus

Worttrennung:

ar·chi·ge·ron·tes, Genitiv: ar·chi·ge·ron·tum

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, Politik: Ehrentitel in der Kaiserzeit in Alexandria; Oberälteste

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen ἀρχιγέροντες (archigerontes→ grc[1]

Beispiele:

[1] „Archigerontes et dioecetae ergasiotanorum numero deligantur,“ (Cod. Theod. 14,27,1)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „archigerontes“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 544-545.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „archigerontes“ Spalte 461–462.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 2. Band An – Byzeres, Teubner, Leipzig 1901–1906, ISBN 3-322-00000-1, „archigerontes“ Spalte 461.
  2. Theodor Mommsen (Herausgeber): Theodosiani libri XVI cum constitutionibus Sirmondianis. Adsumpto apparatu P. Kruegeri. 1. Auflage. Voluminis I pars posterior: Textus cum apparatu, Weidmann, Berlin 1905 (Internet Archive), Seite 50.