abiudicatio (Latein) Bearbeiten

Substantiv, f Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ abiūdicātio abiūdicātiōnēs
Genitiv abiūdicātiōnis abiūdicātiōnum
Dativ abiūdicātiōnī abiūdicātiōnibus
Akkusativ abiūdicātiōnem abiūdicātiōnēs
Vokativ abiūdicātio abiūdicātiōnēs
Ablativ abiūdicātiōne abiūdicātiōnibus

Alternative Schreibweisen:

abjudicatio

Worttrennung:

ab·iu·di·ca·tio, Plural: ab·iu·di·ca·ti·o·nes

Bedeutungen:

[1] mittellateinisch, Recht: Aberkennung, Verurteilung

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb abiudicare → la[1]

Beispiele:

[1] „Sed Galcherus, ne tradito / fiat abiudicatio, / exivit de concilio, / facto nondum iudicio.“ (Gesta Camer. cont. II A 212)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Edwin Habel, Friedrich Gröbel: Mittellateinisches Glossar. Unveränderter Nachdruck der 2. Auflage. Schöningh, Paderborn 1959, ISBN 3-506-73600-0, DNB 451748891, Spalte 2, Eintrag „abiudicatio“
[1] Albert Blaise: Dictionnaire Latin-Français des auteurs du moyen-âge. Lexicon latinitatis medii aevi praesertim ad res ecclesiasticas investigandas pertinens. 1. Auflage. Brepols, Turnhout 1975, „abjudicatio“ Seite 3.
[1] Pracownia Łaciny Średniowiecznej IJP PAN: eLexicon Mediae et Infimae Latinitatis Polonorum [= Elektroniczny Słownik Łaciny Średniowiecznej w Polsce] (A–Q): „abiudicatio
[1] Otto Prinz, Helmut Gneuss (Hgg.): Mittellateinisches Wörterbuch, Bände A–C, München 1967–1999 „abiudicatio

Quellen:

  1. Pracownia Łaciny Średniowiecznej IJP PAN: eLexicon Mediae et Infimae Latinitatis Polonorum [= Elektroniczny Słownik Łaciny Średniowiecznej w Polsce] (A–Q): „abiudicatio
  2. Georg Heinrich Pertz (Herausgeber): Scriptores. In: Monumenta Germaniae Historica. Inde ab anno Christi quingentesimo usque ad annum millesimum et quingentesimum. Tomus XIV, Aulicus Hahnianus, Hannover 1883 (dMGH), Seite 194.