urus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ ūrus ūrī
Genitiv ūrī ūrōrum
Dativ ūrō ūrīs
Akkusativ ūrum ūrōs
Vokativ ūre ūrī
Ablativ ūrō ūrīs

Worttrennung:

u·rus, Genitiv: u·ri

Bedeutungen:

[1] Zoologie: Auerochse, Ur

Herkunft:

Entlehnung aus dem Germanischen[1]

Beispiele:

[1] „paucissima Scythia gignit inopia fruticum, pauca contermina illi Germania, inignia tamen boum ferorum genera, iubatos bisontes excellentique et vi et velocitate uros, quibus inperitum volgus bubalorum nomen inponit, cum id gignat Africa vituli potius cervique quadam similitudine.“ (Plin. 8, 38)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „urus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 3318.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „urus

Quellen:

  1. Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4, Seite 755.
  2. Gaius Plinius Secundus: Naturalis Historia. Post Ludovici Iani obitum recognovit et scripturae discrepantia adiecta edidit Karl Mayhoff. stereotype 1. Auflage. Volumen III. Libri XVI–XII, B. G. Teubner, Stuttgart 1967 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1902), Seite 90.