discludere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular disclūdō
2. Person Singular disclūdis
3. Person Singular disclūdit
1. Person Plural disclūdimus
2. Person Plural disclūditis
3. Person Plural disclūdunt
Perfekt 1. Person Singular disclūsī
Imperfekt 1. Person Singular disclūdēbam
Futur 1. Person Singular disclūdam
PPP disclūsus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular disclūdam
Imperativ Singular disclūde
Plural disclūdite
Alle weiteren Formen: Flexion:discludere

Worttrennung:

dis·clu·de·re

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] räumlich auseinanderhalten: abschließen, trennen, absondern
[2] Teile von einem Ganzen trennen: spalten, zerreißen
[3] übertragen: hemmen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb claudere → la mit dem Präfix dis- → la[1][2]

Sinnverwandte Wörter:

[1] dividere, secernere, separare
[2] aperire, discindere
[3] impedire

Beispiele:

[1] „nam olim paludibus mons erat ab reliquis disclusus.[3]
[1] „nam ut Pausias et ceteri pictores eiusdem generis loculatas magnas habent arculas, ubi discolores sint cerae, sic hi loculatas habent piscinas, ubi dispares disclusos habeant pisces,“[4]
[1] „haec refelli possunt: sunt enim ignorantis, cum de aeternitate animorum dicatur, de mente dici, quae omni turbido motu semper vacet, non de partibus is, in quibus aegritudines irae libidines que versentur, quas is, contra quem haec dicuntur, semotas a mente et disclusas putat.“[5]
[1] „quibus disclusis atque in contrariam partem revinctis tanta erat operis firmitudo atque ea rerum natura, ut, quo maior vis aquae se incitavisset, hoc artius inligata tenerentur.“[6]
[1] „etsi mons Cevenna, qui Arvernos ab Helviis discludit, durissimo tempore anni altissima nive iter impediebat tamen discussa nive sex in altitudinem pedum atque ita viis patefactis summo militum labore ad fines Arvernorum pervenit.“[7]
[1] „tum durare solum et discludere Nerea ponto
coeperit et rerum paulatim sumere formas;“[8]
[2] „Nunc ea quo pacto gignantur et impete tanto
fiant ut possint ictu discludere turris,
disturbare domos, avellere tigna trabesque“[9]
[2] „namque diu luctans lentoque in stirpe moratus
viribus haud ullis valuit discludere morsus
roboris Aeneas.“[10]
[3] „sed dum pede altero fulcimentum, quo sustinebar, repello, ut ponderis deductu restis ad ingluviem adstricta spiritus officia discluderet, repente putris alioquin et vetus funis dirumpitur atque ego de alto recidens Socraten - nam iuxta me iacebat - superruo cumque eo in terram devoluor.“[11]

Wortbildungen:

[1] disclusio

Übersetzungen Bearbeiten

[1–3] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „discludo“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 2196
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 160

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „discludo“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 2196
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 160
  3. Marcus Terentius Varro, De lingua Latina, 5,43
  4. Marcus Terentius Varro, Res rusticae, 3,17,4
  5. Marcus Tullius Cicero, Tusculanae dispitationes, 1,80
  6. Gaius Iulius Caesar, De bello Gallico, 4,17,7
  7. Gaius Iulius Caesar, De bello Gallico, 7,2,1
  8. Publius Vergilius Maro, Eclogae, 6,35–36
  9. Titus Lucretius Carus, De rerum natura, 6,239–241
  10. Publius Vergilius Maro, Aeneis, 12,781–783
  11. Apuleius, Metamorphoses, 1,16