Flexion:vincire
vincīre (Konjugation) (Latein)
Bearbeiten- zurück zu vincire
Infinite Formen
BearbeitenInfinitive | |||
---|---|---|---|
Infinitiv Präsens | Infinitiv Perfekt | Infinitiv Futur | |
Aktiv | vincīre | vinxisse | vinctūrum, -am, -um esse |
Passiv | vincīrī | vinctum, -am, -um esse | vinctum īrī |
Partizipien | |||
Präsens Aktiv | Perfekt Passiv | Futur Aktiv | |
vinciēns | vinctus, -a, -um | vinctūrus, -a, -um | |
Gerundium, Gerundivum, Supina | |||
Gerundium | Gerundivum | Supinum I | Supinum II |
vinciendī | vinciendus, -a, -um | vinctum | vinctū |
Finite Formen
BearbeitenImperativ
BearbeitenPerson | Präsens | Futur | ||
---|---|---|---|---|
Aktiv | Passiv | Aktiv | Passiv | |
Sg. 2. Pers. | vincī! | vincīre! | vincītō! | vincītor! |
Sg. 3. Pers. | vincītō! | vincītor! | ||
Pl. 2. Pers. | vincīte! | vincīminī! | vincītōte! | |
Pl. 3. Pers. | vinciuntō! | vinciuntor! |
Indikativ und Konjunktiv
BearbeitenPräsens | ||||
---|---|---|---|---|
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinciō | vinciam | vincior | vinciar |
Sg. 2. Pers. | vincīs | vinciās | vincīris | vinciāris |
Sg. 3. Pers. | vincit | vinciat | vincītur | vinciātur |
Pl. 1. Pers. | vincīmus | vinciāmus | vincīmur | vinciāmur |
Pl. 2. Pers. | vincītis | vinciātis | vincīmini | vinciāminī |
Pl. 3. Pers. | vinciunt | vinciant | vinciuntur | vinciantur |
Text | ||||
Imperfekt | ||||
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinciēbam | vincīrem | vinciēbar | vincīrer |
Sg. 2. Pers. | vinciēbās | vincīrēs | vinciēbāris | vincīrēris |
Sg. 3. Pers. | vinciēbat | vincīret | vinciēbātur | vincīrētur |
Pl. 1. Pers. | vinciēbāmus | vincīrēmus | vinciēbāmur | vincīrēmur |
Pl. 2. Pers. | vinciēbātis | vincīrētis | vinciēbāminī | vincīrēminī |
Pl. 3. Pers. | vinciēbant | vincīrent | vinciēbantur | vincīrentur |
Text | ||||
Futur I | ||||
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinciam | vinciar | ||
Sg. 2. Pers. | vinciēs | vinciēris | ||
Sg. 3. Pers. | vinciet | vinciētur | ||
Pl. 1. Pers. | vinciēmus | vinciēmur | ||
Pl. 2. Pers. | vinciētis | vinciēminī | ||
Pl. 3. Pers. | vincient | vincientur | ||
Text | ||||
Perfekt | ||||
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinxī | vinxerim | vinctus, -a, -um sum | vinctus, -a, -um sim |
Sg. 2. Pers. | vinxistī | vinxeris | vinctus, -a, -um es | vinctus, -a, -um sīs |
Sg. 3. Pers. | vinxit | vinxerit | vinctus, -a, -um est | vinctus, -a, -um sit |
Pl. 1. Pers. | vinximus | vinxerimus | vinctī, -ae, -a sumus | vinctī, -ae, -a sīmus |
Pl. 2. Pers. | vinxistis | vinxeritis | vinctī, -ae, -a estis | vinctī, -ae, -a sītis |
Pl. 3. Pers. | vinxērunt | vinxerint | vinctī, -ae, -a sunt | vinctī, -ae, -a sint |
Text | ||||
Plusquamperfekt | ||||
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinxeram | vinxissem | vinctus, -a, -um eram | vinctus, -a, -um essem |
Sg. 2. Pers. | vinxerās | vinxissēs | vinctus, -a, -um erās | vinctus, -a, -um essēs |
Sg. 3. Pers. | vinxerat | vinxisset | vinctus, -a, -um erat | vinctus, -a, -um esset |
Pl. 1. Pers. | vinxerāmus | vinxissēmus | vinctī, -ae, -a erāmus | vinctī, -ae, -a essēmus |
Pl. 2. Pers. | vinxerātis | vinxissētis | vinctī, -ae, -a erātis | vinctī, -ae, -a essētis |
Pl. 3. Pers. | vinxerant | vinxissent | vinctī, -ae, -a erant | vinctī, -ae, -a essent |
Text | ||||
Futur II | ||||
Aktiv | Passiv | |||
Person | Indikativ | Konjunktiv | Indikativ | Konjunktiv |
Sg. 1. Pers. | vinxerō | vinctus, -a, -um erō | ||
Sg. 2. Pers. | vinxeris | vinctus, -a, -um eris | ||
Sg. 3. Pers. | vinxerit | vinctus, -a, -um erit | ||
Pl. 1. Pers. | vinxerimus | vinctī, -ae, -a erimus | ||
Pl. 2. Pers. | vinxeritis | vinctī, -ae, -a eritis | ||
Pl. 3. Pers. | vinxerint | vinctī, -ae, -a erunt |