Flexion:aestimare

aestimare (Konjugation) (Latein)

zurück zu aestimare

Infinite Formen

Infinitive
	Infinitiv Präsens	Infinitiv Perfekt	Infinitiv Futur
Aktiv	aestimāre	aestimāvisse	aestimātūrum, -am, -um esse
Passiv	aestimārī	aestimātum, -am, -um esse	aestimātum īrī
Partizipien
	Präsens Aktiv	Perfekt Passiv	Futur Aktiv
	aestimāns	aestimātus, -a, -um	aestimātūrus, -a, -um
Gerundium, Gerundivum, Supina
Gerundium	Gerundivum	Supinum I	Supinum II
aestimandī	aestimandus, -a, -um	aestimātum	aestimātū

Finite Formen

Imperativ

Person	Präsens		Futur
	Aktiv	Passiv	Aktiv	Passiv
Sg. 2. Pers.	aestimā!	aestimāre!	aestimātō!	aestimātor!
Sg. 3. Pers.			aestimātō!	aestimātor!
Pl. 2. Pers.	aestimāte!	aestimāminī!	aestimātōte!
Pl. 3. Pers.			aestimantō!	aestimantor!

Indikativ und Konjunktiv

Präsens
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimō	aestimem	aestimor	aestimer
Sg. 2. Pers.	aestimās	aestimēs	aestimāris	aestimēris
Sg. 3. Pers.	aestimat	aestimet	aestimātur	aestimētur
Pl. 1. Pers.	aestimāmus	aestimēmus	aestimāmur	aestimēmur
Pl. 2. Pers.	aestimātis	aestimētis	aestimāminī	aestimēminī
Pl. 3. Pers.	aestimant	aestiment	aestimantur	aestimentur
Text
Imperfekt
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimābam	aestimārem	aestimābar	aestimārer
Sg. 2. Pers.	aestimābās	aestimārēs	aestimābāris	aestimārēris
Sg. 3. Pers.	aestimābat	aestimāret	aestimābātur	aestimārētur
Pl. 1. Pers.	aestimābāmus	aestimārēmus	aestimābāmur	aestimārēmur
Pl. 2. Pers.	aestimābātis	aestimārētis	aestimābāminī	aestimārēminī
Pl. 3. Pers.	aestimābant	aestimārent	aestimābantur	aestimārentur
Text
Futur I
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimābō		aestimābor
Sg. 2. Pers.	aestimābis		aestimāberis
Sg. 3. Pers.	aestimābit		aestimābitur
Pl. 1. Pers.	aestimābimus		aestimābimur
Pl. 2. Pers.	aestimābitis		aestimābiminī
Pl. 3. Pers.	aestimābunt		aestimābuntur
Text
Perfekt
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimāvī	aestimāverim	aestimātus, -a, -um sum	aestimātus, -a, -um sim
Sg. 2. Pers.	aestimāvistī	aestimāveris	aestimātus, -a, -um es	aestimātus, -a, -um sīs
Sg. 3. Pers.	aestimāvit	aestimāverit	aestimātus, -a, -um est	aestimātus, -a, -um sit
Pl. 1. Pers.	aestimāvimus	aestimāverimus	aestimātī, -ae, -a sumus	aestimātī, -ae, -a sīmus
Pl. 2. Pers.	aestimāvistis	aestimāveritis	aestimātī, -ae, -a estis	aestimātī, -ae, -a sītis
Pl. 3. Pers.	aestimāvērunt	aestimāverint	aestimātī, -ae, -a sunt	aestimātī, -ae, -a sint
Text
Plusquamperfekt
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimāveram	aestimāvissem	aestimātus, -a, -um eram	aestimātus, -a, -um essem
Sg. 2. Pers.	aestimāverās	aestimāvissēs	aestimātus, -a, -um erās	aestimātus, -a, -um essēs
Sg. 3. Pers.	aestimāverat	aestimāvisset	aestimātus, -a, -um erat	aestimātus, -a, -um esset
Pl. 1. Pers.	aestimāverāmus	aestimāvissēmus	aestimātī, -ae, -a erāmus	aestimātī, -ae, -a essēmus
Pl. 2. Pers.	aestimāverātis	aestimāvissētis	aestimātī, -ae, -a erātis	aestimātī, -ae, -a essētis
Pl. 3. Pers.	aestimāverant	aestimāvissent	aestimātī, -ae, -a erant	aestimātī, -ae, -a essent
Text
Futur II
	Aktiv		Passiv
Person	Indikativ	Konjunktiv	Indikativ	Konjunktiv
Sg. 1. Pers.	aestimāverō		aestimātus, -a, -um erō
Sg. 2. Pers.	aestimāveris		aestimātus, -a, -um eris
Sg. 3. Pers.	aestimāverit		aestimātus, -a, -um erit
Pl. 1. Pers.	aestimāverimus		aestimātī, -ae, -a erimus
Pl. 2. Pers.	aestimāveritis		aestimātī, -ae, -a eritis
Pl. 3. Pers.	aestimāverint		aestimātī, -ae, -a erunt