irridiculum (Latein) Bearbeiten

Substantiv, n Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ irrīdiculum
Genitiv irrīdiculī
Dativ irrīdiculō
Akkusativ irrīdiculum
Vokativ irrīdiculum
Ablativ irrīdiculō

Nebenformen:

inridiculum

Worttrennung:

ir·ri·di·cu·lum

Bedeutungen:

[1] Gespött

Herkunft:

Substantiv zu dem Verb irridere → la „verspotten“

Beispiele:

[1] „Ita nunc pudeo atque ita nunc paveo atque ita inridiculo sumus ambo.“[1]
[1] „Certo enim quodquidem ad nos duas ---
Attinuit, praepotentes pulcrae pacisque potentes, soror, fuimus
Neque ab iuventute ibi inridiculo habitae, quod pol, soror, ceteris omnibus factumst.“[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „irridiculum“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 452

Quellen:

  1. Titus Maccius Plautus, Casina, 877
  2. Titus Maccius Plautus, Poenulus, 1181–1183