adindere
adindere (Latein) Bearbeiten
Verb Bearbeiten
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | adindō |
2. Person Singular | adindis | |
3. Person Singular | adindit | |
1. Person Plural | adindimus | |
2. Person Plural | adinditis | |
3. Person Plural | adindunt | |
Perfekt | 1. Person Singular | — |
Imperfekt | 1. Person Singular | adindēbam |
Futur | 1. Person Singular | adindam |
PPP | — | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | adindam |
Imperativ | Singular | adinde |
Plural | adindite | |
Alle weiteren Formen: Flexion:adindere |
Worttrennung:
- ad·in·de·re
Bedeutungen:
- [1] transitiv: noch hineintun
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „orbem olearium latum p. IIII punicanis coagmentis facito: crasaum digitos VI facito, subscudes iligneas adindito:“ (Cato agr. 18,9)[2]
Übersetzungen Bearbeiten
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „adindo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 123.
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „adindo“ Seite 49.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1 , „adindo“ Spalte 687.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „adindo“ Seite 49.
- ↑ Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) , Seite 30.