accusitare (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular accūsitō
2. Person Singular accūsitās
3. Person Singular accūsitat
1. Person Plural accūsitāmus
2. Person Plural accūsitātis
3. Person Plural accūsitant
Perfekt 1. Person Singular accūsitāvī
Imperfekt 1. Person Singular accūsitābam
Futur 1. Person Singular accūsitābō
PPP accūsitātus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular accūsitem
Imperativ Singular accūsitā
Plural accūsitāte
Alle weiteren Formen: Flexion:accusitare

Worttrennung:

ac·cu·si·ta·re

Bedeutungen:

[1] transitiv: wiederholt Anschuldigungen machen; anschuldigen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb accusare → la mit dem Suffix -itare → la[1]

Beispiele:

[1] „abitus tuo’ tibi, senex, fecerit male: / nil erit quod deorum nullum accusites; / te ipse iure optumo merito incuses licet.“ (Plaut. Most. 711–713)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „accusito“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 72.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „accusito
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accusito“ Seite 27.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „accusito“ Spalte 350.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accusito“ Seite 27.
  2. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).