locarium (Latein) Bearbeiten

Substantiv, n Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ locārium locāria
Genitiv locāriī locāriōrum
Dativ locāriō locāriīs
Akkusativ locārium locāria
Vokativ locārium locāria
Ablativ locāriō locāriīs

Worttrennung:

lo·ca·ri·um, Genitiv: lo·ca·rii

Bedeutungen:

[1] Miete für einen Verkaufsstand; Standgeld

Herkunft:

Ableitung zu dem Substantiv locus → la mit dem Suffix -arium → la[1]

Beispiele:

[1] „inde locarium quod datur in stabulo et taberna, ubi consistant.“ (Var. LL 5, 15)[2]

Erbwörter:

französisch: loyer

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „locarius“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 689.
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „locarium“ Seite 1142.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „locarium“ Seite 1142.
  2. Marcus Terentius Varro; Georg Goetz, Fritz Schöll (Herausgeber): De lingua Latina. Quae supersunt. Accedunt grammaticorum Varronis librorum fragmenta. 1. Auflage. B. G. Teubner, Leipzig 1910 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Internet Archive), Seite 7.