adinquirere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular adinquīrō
2. Person Singular adinquīris
3. Person Singular adinquīrit
1. Person Plural adinquīrimus
2. Person Plural adinquīritis
3. Person Plural adinquīrunt
Perfekt 1. Person Singular adinquīsīvī
Imperfekt 1. Person Singular adinquīrēbam
Futur 1. Person Singular adinquīram
PPP adinquīsītus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular adinquīram
Imperativ Singular adinquīre
Plural adinquīrite
Alle weiteren Formen: Flexion:adinquirere

Worttrennung:

ad·in·qui·re·re

Bedeutungen:

[1] spätlateinisch, transitiv: etwas zusätzlich in Erfahrung bringen, dazu erforschen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb inquirere → la mit dem Präfix ad- → la[1]

Beispiele:

[1] „miramur satis latuisse te, rex, tantae multitudinis impetum supervenire nostratibus, qui quales quantique sint quo facilius noscitares, quinque quos forte indidem captos haberemus vinctos transmisimus non ausi eorum ultra aliquid adinquirere quae sint fortassis melius regi praescitui.“ (Iul. Val. 1, 39)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „adinquiro“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 123.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „adinquīro“ Spalte 687.

Quellen:

  1. Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 1. Band A – Amyzon, Teubner, Leipzig 1900, ISBN 3-322-00000-1, „adinquīro“ Spalte 687.
  2. Iulius Valerius; Michela Rosellini (Herausgeber): Res gestae Alexandri Macedonis translatae ex Aesopo Graeco. korrigierte und vermehrte 1. Auflage. K. G. Saur, München/Leipzig 2004, ISBN 3-598-71279-0, Seite 59.