accredere
accredere (Latein) Bearbeiten
Verb Bearbeiten
Zeitform | Person | Wortform |
---|---|---|
Präsens | 1. Person Singular | accrēdō |
2. Person Singular | accrēdis | |
3. Person Singular | accrēdit | |
1. Person Plural | accrēdimus | |
2. Person Plural | accrēditis | |
3. Person Plural | accrēdunt | |
Perfekt | 1. Person Singular | accrēdidī |
Imperfekt | 1. Person Singular | accrēdēbam |
Futur | 1. Person Singular | accrēdam |
PPP | accrēditus | |
Konjunktiv Präsens | 1. Person Singular | accrēdam |
Imperativ | Singular | accrēde |
Plural | accrēdite | |
Alle weiteren Formen: Flexion:accredere |
Alternative Schreibweisen:
Worttrennung:
- ac·cre·de·re
Bedeutungen:
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „quisnam istuc adcredat tibi, cinaede calamistrate?“ (Plaut. As. 627)[2]
- [1] archaisch: „neque divini neque mi humani posthac quicquam accreduas, / Artemona, si huius rei me esse mendacem inveneris.“ (Plaut. As. 854–855)[2]
Übersetzungen Bearbeiten
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „accredo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 67-68.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „accredo“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „accredo“ Seite 26.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „accredo“ Seite 26.
- ↑ 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat) .