accredere (Latein) Bearbeiten

Verb Bearbeiten

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular accrēdō
2. Person Singular accrēdis
3. Person Singular accrēdit
1. Person Plural accrēdimus
2. Person Plural accrēditis
3. Person Plural accrēdunt
Perfekt 1. Person Singular accrēdidī
Imperfekt 1. Person Singular accrēdēbam
Futur 1. Person Singular accrēdam
PPP accrēditus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singular accrēdam
Imperativ Singular accrēde
Plural accrēdite
Alle weiteren Formen: Flexion:accredere

Alternative Schreibweisen:

adcredere

Worttrennung:

ac·cre·de·re

Bedeutungen:

[1] transitiv, mit Dativ: jemandem etwas glauben, jemandem Glauben schenken

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb credere → la mit dem Präfix ad- → la[1]

Beispiele:

[1] „quisnam istuc adcredat tibi, cinaede calamistrate?“ (Plaut. As. 627)[2]
[1] archaisch: „neque divini neque mi humani posthac quicquam accreduas, / Artemona, si huius rei me esse mendacem inveneris.“ (Plaut. As. 854–855)[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „accredo“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 67-68.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „accredo
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accredo“ Seite 26.

Quellen:

  1. P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „accredo“ Seite 26.
  2. 2,0 2,1 Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).