cinaedus (Latein) Bearbeiten

Substantiv, m Bearbeiten

Kasus Singular Plural
Nominativ cinaedus cinaedī
Genitiv cinaedī cinaedōrum
Dativ cinaedō cinaedīs
Akkusativ cinaedum cinaedōs
Vokativ cinaede cinaedī
Ablativ cinaedō cinaedīs

Worttrennung:

ci·nae·dus, Plural: ci·nae·di

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] unnatürlich verweichlichter Mann, der sich sexuell offensiv verhält; Kinäde, Wüstling, Wollüstling, Weichling

Herkunft:

Lehnwort aus dem altgriechischen κίναιδος (kinaidos→ grc[1][2]

Verkleinerungsformen:

[1] cinaedulus

Beispiele:

[1] „quisnam istuc adcredat tibi, cinaede calamistrate?“ (Plaut. Asin. 627)[3]
[1] „ita fustibus sum mollior magi’ quam ullu’ cinaedus.“ (Plaut. Aul. 627)[4]
[1] „tum ad saltandum non cinaedus malacus aequest atque ego.“ (Plaut. Mil. 668)[5]
[1] „nam te cinaedum esse arbitror magi’ quam virum.“ (Plaut. Poen. 1318)[6]
[1] „stulte saltatum te inter venisse cinaedos“ (Lucil. 32)[7]
[1] „o quanta scabie miser laborat! / culum non habet, est tamen cinaedus.[8]

Wortbildungen:

cinaedicus

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Lateinischer Wikipedia-Artikel „cinaedus
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „cinaedus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1133.
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 86.
[1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus auctoritate et consilio academiarum quinque Germanicarum: Berolinensis, Gottingensis, Lipsiensis, Monacensis, Vindobonensis. 3. Band C – Comus, Teubner, Leipzig 1906–1912, ISBN 3-322-00000-1, Spalte 1059.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „cinaedus“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 1133.
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 86.
  3. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Asinaria, Vers 627.
  4. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus I: Amphitruo, Asinaria, Aulularia, Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus, Menaechmi, Mercator, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Aulularia, Vers 422.
  5. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Miles gloriosus, Vers 668.
  6. Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat), Poenulus, Vers 1318.
  7. Gaius Lucilius; Friedrich Marx (Herausgeber): C. Lucilii Carminum Reliquiae. 1. Auflage. Volumen prius: Prolegomena Testimona Fasti Luciliani Carminum Reliquiae Indices, B. G. Teubner, Leipzig 1904, Seite 5.
  8. Marcus Valerius Martialis, Epigrammata, 6, 37, 4–5

Adjektiv Bearbeiten

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv cinaedus cinaeda cinaedum
Komparativ cinaedior cinaedior cinaedius
Superlativ cinaedissimus cinaedissima cinaedissimum
Alle weiteren Formen: Flexion:cinaedus

Worttrennung:

ci·nae·dus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] sich auf einen Kinäden beziehend; frech, schamlos, unzüchtig, verhurt

Herkunft:

Konversion des Substantivs cinaedus

Sinnverwandte Wörter:

[1] cinaedicus

Beispiele:

[1] „hic illa ut decuit cinaediorem
quaeso inquit mihi mi Catulle paulum
istos commoda nam uolo ad Serapim
deferri.“[1]
[1] „quartus cinaeda fronte, candido vultu
ex concubino natus est tibi Lygdo:
percide, si vis, filium: nefas non est.“[2]

Übersetzungen Bearbeiten

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „cinaedus“ (Zeno.org)
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 86

Quellen:

  1. Gaius Valerius Catullus, Carmina, 10, 24–27
  2. Marcus Valerius Martialis, Epigrammata, 6, 39, 12–14